Mijn naam is Sjoerd van Triest geboren in Heemskerk in 1987 en sinds 1992 opgegroeid in Almelo. Nu voor de liefde deels verhuist naar het midden van het land. Ik ben in herstel sinds 2016 van een alcohol, cocaïne en gokverslaving. Ik heb ongeveer 15 jaar lang gebruikt, maar niet alle jaren waren even hevig. Het begon met experimenteren met alcohol op mijn 12^e, op mijn 18^e verjaardag was ik in het casino en een maand later nam ik mijn eerste lijntje coke. Op een zaterdagavond in september ’06 was mijn obsessie voor cocaïne geboren. Ik was toen 18 jaar. De tijd toen was anders dan nu. Alcohol onder jeugd was prima. (richtlijn 16 jaar) Als je een jaar of 14, 15 was en in de voetbalkantine een flesje bier bestelde was dat oké en niemand keek daar raar van op. Dat is tegenwoordig ondenkbaar, maar toen niet. Dus daar maakte wij dankbaar gebruik van, om als jongen knapen bier te drinken in de voetbalkantine. Zaterdagmiddag voetballen, bierdrinken en daarna door naar het stadion of een van de maten thuis. Vervolgens naar de kroeg, of discotheek, wat overigens ook geen enkel probleem was. (qua leeftijd) Dit ging een aantal jaren zo door. We bezochten met een leuke groep (voetbal)vrienden feestjes, voetbalwedstrijden, kroegen, discotheken, festivals kortom; waar gezopen werd waren we wel te vinden. En dat allemaal voor mijn 18^de.  Ik weet nog dat ik aardig wat kon (bier/alcohol) hebben, maar dat ik er ook niet zo heel erg goed tegen kon. Vol, was vol en dat ging het lichtje uit. Maar altijd mateloos. Geen rem. Altijd tot het maximale. Dan stond ik vaak over te geven in de bosjes. Daar kwam later verandering in. (maar dat zo)

Op mijn 18^e verjaardag ging ik met een paar vrienden naar het casino en de fascinatie voor het spelen was ook snel geboren. De lichtjes, de gezelligheid, de knappe vrouwen (in mijn beleving), de spanning, de adrenaline, de kans dat je wat kon winnen (ook al ging het om 10-tjes) het was fascinerend. Ik weet nog dat ik toen al mateloos was. Ik kon niet stoppen met drukken op de knopjes. Gelukkig was er nog enige vorm van sociale controle, omdat we vaak met een groepje gingen. Alleen naar het casino gaan durfde ik niet. Dat vond ik voor verslaafden en dat was ik niet. Een aantal maanden later op een feestje (natuurlijk van de voetbal) kreeg ik cocaïne aangeboden. Op een tijdstip dat ik beter naar huis had kunnen gaan. (3 uur in de ochtend en straal bezopen), maar zo grenzeloos als dat ik word van alcohol pakte ik dit aan en snoof voor het eerst cocaïne. Het besef van tijd was weg, het gevoel van dronken zijn verdwenen en het voelde alsof er een nieuwe avond was aangebroken. Ik kon weer feesten en zuipen. Ik voelde me de man, had praatjes voor 10. Die ochtend werd het 7.30 uur. Ik was 18 jaar en had een fascinatie voor voetbal (in de breedste zin van het woord), feesten, alcohol, cocaïne en gokken. De obsessie was er, maar nog steeds was het recreatief. De alcohol was er vaak in het weekend. De cocaïne kwam er soms bij, maar niet altijd. Het ging soms maanden “goed”. Het kantelpunt was vaak ‘te veel’ alcohol. Dan kwam er ineens een gedachte op. “dat ik door cocaïne weer langer door kon gaan” en dat moest dan gerealiseerd worden. In de 10 jaar tijd dat ik cocaïne heb gebruikt ging het ongeveer 8 jaar zo. Maar, met terugwerkende kracht weet ik nu dat de drugs mij altijd in zijn greep heeft gehad. Het werd ook langzaam meer. Na elke heftige gebeurtenis in mijn leven nam het gebruik onbewust toe. De diagnose kanker bij mijn moeder in mei 2009. De kerstavond van 2010 dat ik werd overvallen. Het overlijden van mijn lieve moeder Alie in november 2011. Een relatiebreuk (2). De steeds groter worden depressieve gevoelens. Stressvol werk. Ik kon niet omgaan met gevoelens van verdriet en vermeed dit door te werken, te voetballen, of te gebruiken. Dat was mijn houvast. Ik vond van mezelf dat ik niet hoorde te rouwen, te huilen. Dat hoorde niet bij een inmiddels jongeman van 26. De periodes tussen het gebruik werd korter. De pakjes gingen sneller op. En ik had steeds meer middel nodig om high te worden. Ik ging ook met voorbedachtenrade drugs kopen. Dan wist ik dat ik ging drinken, dus ook dat ik gevoel kreeg om te snuiven, dus ging ik van te voren kopen. Uiteindelijk zorgde dat ervoor, dat ik niet meer kon drinken, zonder drugs te gebruiken. Onder invloed van alcohol en cocaïne ging ik gokken. Omdat ik ergens met de energie naar toe moest. Maar eigenlijk was het zo dat ik niet “terug wilde naar de realiteit” Er kwam een kantelpunt in het gebruik van drugs toen ik in de zomer van 2014 zwaar geblesseerd raakte aan mijn enkel. De houvast van werk en voetbal was in een klap verdwenen. Ik kon niets meer. Met een ingepakte enkel en allerlei nare gevoelens, waar ik niets van begreep zat ik op de bank. Een willekeurige woensdag in de zomer van 2014. Een Sms van een dealer. “een nieuwe lading” Daar, op dat moment ging ik uit verdriet, angst, zelfmedelijden en eenzaamheid, nuchter cocaïne gebruiken. 2 jaar later was ik alles kwijt. Mijn huis, mijn relatie, mijn geld, mijn baan en elke vorm van zelfrespect. Een bak met schulden en een fiets met een slag in het wiel, was mijn bezit. De rest verkocht voor drugs!

Ik kom uit een heel normaal gezin met lieve ouders en een lieve (3 jaar oudere) zus. We hadden het goed thuis en er kon veel. Werkende ouders, vakantie, mooie kleren, lid van verenigingen, veel vriendjes, een christelijke opvoeding, plezier werd gemaakt, een redelijk vrije opvoeding. Kortom het ontbrak ons aan niets. Maar ik heb me toch altijd anders gevoeld dan de rest. Ik had een bos rood haar en een gezicht vol sproeten. Dus rooie, rooie dak duif, vuurtoren, sproeten koning etc. etc. waren veel voorkomende begroetingen. Ook met mijn naam, waar een stom rijmpje op is. Werd ik veel gepest. Het resulteerde er dan in dat iemand publiekelijk dat rijmpje riep, iedereen moest lachen en ik mij heel erg klein en eenzaam voelde en dat heel vaak en mijn hele leven lang. Het maakte me onzeker en verdrietig, maar liet dat nooit zien, omdat ik niet wist hoe. Praatte hier thuis ook nooit over. Ik heb voor mijn gevoel altijd extra hard moet werken om ergens bij te horen. Gelukkig was ik goed in sport (voetbal) dus was ik wel weer populair en had veel vriendjes. Toch was het gevoel verschrikkelijk. Om me toch enigszins de moeite waard te vinden ging ik ook pesten, clownesk gedrag vertonen, katte kwaad uithalen, liefde kopen. Allemaal voor de erkenning en waardering om erbij te horen. Ik weet nog dat ik als jochie van 10 jaar. Voor 25 gulden (gestolen van mijn moeder) snoep ging halen en ging uitdelen in de klas om aardig gevonden te worden. Ik was als opgroeiend kind ook altijd op zoek naar spanning en sensatie. Een mini adrenaline junk. Boomhutten steeds hoger en gekker, katte kwaad steeds gekker,  geld en sigaretten stelen van mijn moeder. Tot ik in de brugklas/ tweedeklas middelbare school in aanraking kwam met bier.

Na een korte ambulante behandeling in 2015 (wat voor mij niet hielp) werd ik in 2016 opgenomen in een kliniek. Moe van het gebruik, de leugens, het bedrog en steeds maar weer manieren zoeken om aan middelen te komen. Hierin maakte ik kennis met herstel. Ik was zoals ik eerder al beschreef alles kwijtgeraakt door mijn verslaving. Dus het kon alleen maar beter worden. Ik leerde hier over “de ziekte verslaving” wat het betekende. Er werd mij een spiegel voorgehouden en ik moest gaan kijken naar mijn gedrag. Na 6 weken stond ik weer buiten. Nuchter en met een tas vol nieuwe tools en handvatten om, om te gaan met mijn verslavingsgedrag. Want dat was de angst. Ik was wel nuchter, maar 15 jaar gebruik ten opzichte van 6 weken behandeling, wat moest daar van terecht komen?! Ik ging naar mijn eerste meetings, ging bezig met weer sporten, nieuwe hobby’s zoeken en gezond leven. Wat ze me hadden geleerd in de kliniek en wat ik hoorde op meetings, ging ik toepassen in de praktijk. Niet allemaal direct, maar het kwam langzaam. Ik kreeg steeds meer vertrouwen dat het echt kon. Omdat ik ging ervaren dat het werkte wat ze zeiden. Een dag tegelijk werd er gesuggereerd. En dat doe ik tot de dag van vandaag. Het heeft voor mij geen zin om mij druk te maken over morgen, als ik vandaag nog moet zorgen dat ik clean naar bed ga. Als ik mij aan mijn afspraken hou, eerlijk ben, goed voor mezelf zorg, uitspreken van gevoelens en hulp durf te vragen. Heb ik vertrouwen in de toekomst. Ga ik deze dingen laten vallen, val ik terug. Niet direct, maar op den duur. Ik heb met mezelf afgesproken nooit meer terug te willen, naar daar waar ik vandaan kom. Dus daar zal ik elke dag mijn best voor doen. In 2018 besloot ik om mij te laten omscholen. Ik heb lang gewerkt in de logistieke wereld, maar ik wilde wat anders. Zinvoller werk. Ik kreeg een mooie tip voor een HBO studie verslavingskunde. Hierin heb ik in drie jaar tijd tig van studies, trainingen en cursussen gedaan. Heel veel onzekere momenten gehad, of het de juiste keus was. Maar ik durf nu oprecht te zeggen dat ik een goede hulpverlener ben. Die met een mix van studie en eigen ervaring mensen mag helpen in de richting van verbinding en vertrouwen. Het hele avontuur van het herstel heeft me enorm veel gebracht. Ik durf om hulp te vragen en mij kwetsbaar op te stellen. Ik voel verbinding met mezelf en anderen. Ik kan gezonde relaties aangaan, ik ken mijn eigen grenzen, en durf ze aan te geven. Ik mag fouten maken. En durf daar op terug te komen. Mijn bedrijf in Twente opgezet en inmiddels uitbereid naar nieuwe regio’s onder de naam herstelvanverslaving.nl ik vind het een eer om met iedere familie en/of verslaafde te mogen werken. Ik hoop tot snel.

Sjoerd.